آنچه زن ها دوست دارند مردها بدانند: سیراب کردن دل و جان نامزد/ه

آنچه زن ها دوست دارند مردها بدانند:

سیراب کردن دل و جان نامزد/همسرتان یکی از مهم ترین مهارت هایی است که باید در روابط خود بیاموزید.هنگامی که قلب ما را سیراب می سازید ما را شکوفا و بالنده می کنید و ما از عشق لبریز می شویم.هنگامی که مهر و توجه خود را از قلب ما دریغ می کنید، عشق و شور و حرارت را در ما می خشکانید.
هنگامی که زن ها تشنه ی محبت باشند چه اتفاقی خواهد افتاد
هنگامی که مدتهاست غذا نخورده اید و بسیار گرسنه هستید چه اتفاقی می افتد؟ خود من نحس، تحریک پذیر، کم طاقت و آماده به انفجار می شوم.خب، هنگامی که نامزد/همسرتان را تشنه ی محبت نگاه می دارید، او نیز نحس، تحریک پذیر، کم طاقت و بیش از اندازه حساس می شود.در واقع با این کار، شما او را به کسی تبدیل می کنید که دیگر تحمل اش را ندارید.
جویس وگای شش سال است که ازدواج کرده اند و می دانند که ازدواج شان دچار بحرانی جدی شده است.جویس زنی شاد، پرشور و نشاط و فوق العاده مهربان بود هنگامی که برای اولین بار گای را ملاقات کرد، شکی نداشت که مرد رؤیاهای خود را پیدا کرده است.اما اخیراً جویس بسیار تغییر کرده و درست نقطه ی مقابل سابق اش شده است. به طوری که همیشه عصبانی و طعنه زن شده و کاملاً نیازها، گرایش ها و تمایلات جنسی خود را از دست داده است. گای نیز خود را چنین تسکین می دهد که جویس مرحله ای خاص از زندگی خود را پشت سر می گذارد و دیری نخواهد گذشت که همه چیز عادی می شود.از این رو خود را بیش از پیش غرق کار و شغل خود کرده است.اما با گذشت زمان اوضاع به مراتب نیز بدتر شده است و هر دو اعتراف کردند که چنانچه از بیرون کمک نگیرند کارشان به طلاق و جدایی خواهد کشید.
به شکایت هایی که جویس از گای داشت گوش دادم:او بیش از حد کار می کند و زحمت هایی را که جویس در خانه می کشد، نمی بیند.بیشتر وقت آزاد خود را با دوستانش می گذراند...
هر چه بیشتر صحبت می کرد عصبانی تر می شود به طوری که نهایتاً به گریه افتاد.
از جویس پرسیدم:«چرا گریه می کنی؟»
پاسخ داد:«زیرا مثل زن های نق نقو شده ام.حقیقت هم دارد.من واقعاً نق نقو و جیغ جیغو شده ام.به این دلیل گریه می کنم که قبلاً هیچ وقت اینطور نبوده ام.از خودم بیزارم.نمی توانم بفهمم چه اتفاقی برایم افتاده است.»
از گای پرسیدم:«آیا این واقعیت دارد؟ آیا او قبلاً مهربان و خوش اخلاق بوده و حالا به یک باره به زنی عصبانی مزاج و تندخو بدل شده است؟»
گای درحالی که صورتش برافروخته شده بود گفت:«فکر می کنم همین طور است.»
«خب، فکر می کنید چرا چنین اتفاقی افتاه است؟»
گای پاسخ داد:«به خدا نمی دانم.» کاملاً مشخص بود که صادقانه این را می گوید.
همیم که سؤالات بیشتری درباره ی رابطه شان پرسیدم، مشکل شان را به وضوح دیدم.جویس از کمبود عشق و محبت بسیار رنج می برد. شوهر او مردی خوب و خوش قلب بود که هرگز شاهد عشق ورزیدن پدر و مادرش به هم نبوده است.برای همین نمی دانست و یاد نگرفته بود که چگونه در ازدواج خود مهربان، با محبت و با عاطفه باشد.او دارای یک شرکت خصوصی بود.سخت و طولانی کار می کرد، به طوری که وقت زیادی برای چیز دیگری باقی نمی گذاشت.نتیجه این بود که بی آنکه متوجه باشد، از جویس غافل شده بود.و قلب جویس را با برآورده ساختن نیازهایش سیراب نمی ساخت.بدین معنا که محبت، توجه، ارتباط، بیان افکار و احساسات، صمیمیت، وقت و زمان و تمامی چیزهای دیگری را که درباره ی آن ها صحبت کردیم به او نمی داد.در نتیجه جویس تشنه و تشنه تر، و کج خلق، و نق نقو شده بود.او نیز مانند شوهرش به درستی نمی دانست که چه اتفاقی افتاده وبد و دلیل آن که تا بدان حد احساس بدبختی و فلاکت می کرد چه بود.به علاوه نمی دانست که چگونه نیازهای خود را از گای مطالبه کند، از این رو به جای آن که احساسات اش را ابراز کند، آن ها را اعمال می کرد.نتیجه ازدواجی بود که در وضعیت اورژانس قرار داشت.
هنگامی که دلایل را برای جویس و گای توضیح دادم هر دو نفس راحتی کشیدند و احساس خلاصی کردند. جویس نگران بود که مبادا واقعاًمشکلی داشته باشد.همین که فضایی را برای احساسات خود دید و درک کرد که از فقدان محبت و نتیجه رنج می برده است شروع به ابراز احساسات واقعی خود کرد.گای نیز به نوبه ی خود نگران بود که مبادا محاسن و اخلاق خوب جویس تنها فریبی برای پوشاندن طبیعت واقعی او که از قضا بسیار بد و منفی بود، بوده باشند.گرچه از این که دریافته بود ندانسته او را تشنه ی محبت نگه داشته بود،زیاد خوشحال نبود.اما نسبت به تغییرات ممکن بسیار امیدوار بود زیرا حال می دانست مسئله و مشکل شان حل شدنی است.
به هزاران زن و مرد نظیر جویس و کای مشاوره داده ام.مردهایی که نمی دانستند همسر خود را تشنه محبت نگاه داشته اند و زن هایی که علایم این تشنگی خود را نمی شناختند و از این رو نمی توانستند نیازهای خود را به درستی درک و سپس آن ها را به وضوح ابراز و مطالبه کنند.گرچه موقعیتی که در آن قرار دارند ناراحت کننده و مأیوس کننده بوده و رابطه شان را در معرض تهدید قرارداده است، اما تقصیر آن ها نیست زیرا نمی دانستند چگونه از وقوع آن جلوگیری کنند.
کدامیک از ما ایجاد روابطی عالی، پرشور و حرارت و مطلوب را از پدر و مادر خود یاد گرفته ایم؟ روابط پدر و مادر کدامیک از ما مطلوب، خوب و سالم بوده است.مطمئنم که تعداد این نوع روابط سالم خیلی زیاد نیست.بیشتر ما هرگز مهارت های لازم برای ایجاد روابط سالم و مطلوب را از والدین خود نیاموخته ایم.چه باور کنید و چه نکنید پدر و مادر ما تنها آموزگاران و معلمان ما در عشق بوده اند.همان گونه که در کتاب «چگونه در
همه حال عشق بورزیم»نیز توضیح داده ام اکثر عادات ما در رابطه با عشق و صمیمیت پیش از آن که خانه را ترک گفته و زندگی مستقل خود را آغاز کرده باشیم و در نتیجه مراودات ما با والدین مان و مشاهدات ما از آن ها شکل گرفته اند.
درست به همین دلیل است که بی آن که متوجه باشیم همسر خود را تشنه ی محبت نگاه می داریم.صرفاً زیرا رفتار و روش دیگری یاد نگرفته ایم. هیچ کس به ما یاد نداده است که باید روابط خود را نیز درست مانند گیاهان یا کودکان مان آبیاری و تغذیه کنیم تا رشد کنند.حتی اگر خود نیز اهمیت این کار را دریافته باشیم، اما هرگز آموزش های لازم را برای عملی ساختن آن ندیده ایم.
دلیل دوم این که تشنه ی عشق و محبت هستید ممکن است این باشد که در کودکی به لحاظ احساسی و عاطفی همواره تشنه نگه داشته می شده اید و عشق، محبت و توجهی را که باید به شما داده می شد، دریافت نمی کرده اید.چنانچه درکودکی آموخته باشید که با ذره ای محبت سر کنید و زنده بمانید، این امکان وجود دارد که نامزد/همسرخود را در همین قحطی محبت نگه دارید.زیرا هرگز نیاموخته اید که چگونه بیشتر بدهید.این امکان نیز وجود دارد که خود شما همان شخصی باشید (مثل جویس)که محبت چندانی دریافت نمی کنید. زیرا به آن عادت دارید.
دست آخر، گروه دیگری نیز وجود دارند که از تشنه نگه داشتن نامزد/همسر خود به عنوان روشی برای اعمال قدرت و در دست داشتن کنترل و سلطه جویی استفاده می کنند .
ممکن است احساس کنید که نامزد/همسر شما به دفعات کافی تسلیم خواسته های شما نمی شود، از این رو عشق و محبت خود را از او دریغ می کنید تا بدین وسلیه اورا تنبیه کرده باشید.هنگامی که رضایت شما را فراهم می آورند با عشق پاسخ می دهید.درغیر این صورت پس می نشینید و سردی نشان می دهید. متأسفانه نه تنها این دینامیسم بسیار مخرب و ناسالمی است بلکه هرگز شما را نیز به نتیجه ی مطلوب نخواهد رساند.انسان ها همانند حیوانات نیستند که به وسیله ی دادن یا ندادن پاداش آموزش ببینند که به فرمان ها و دستورها پاسخ مطلوب بدهند.نهایتاً زن یا مردی که چنین رفتاری با او می شود هوش و درایت خود را به کار خواهد برد و استثمارگر خود را ترک خواهد کرد.
چرا زن ها به «خرده محبتی»دل خوش می کنند.
چرا زن ها به سختی می توانند بفهمند که تشنه ی محبت بوده اند؟
چرا زن ها بیشتر به «خرده محبتی» دل خوش می کند و هرگز به نامزد/همشرشان نمی گویند که تا چه حد از کمبود عشق و توجه رنج می برند؟
چرا برای ما زن ها فدا کردن و زیر پا گذاشتن خوشحالی و خوشبختی خودمان تا این حد ساده است؛ بی آنکه حتی متوجه آن باشیم؟
ما زن ها همیشه این کار را می کنیم، این طور نیست؟
*خود و احساسات مان را در درجه ی دوم اهمیت و احساسات شوهرمان در درجه ی اول اهمیت قرار می دهیم.
به خودمان می گوییم خواسته های مان اهمیت چندانی ندارند. و مهم تر آن است که اوضاع را متشنج نکنیم و قایق را سخت بچسبیم و تکان ندهیم مبادا واژگون گردد.
*نیازهای خودمان را کوچک و کم اهمیت جلوه می دهیم و خود را متقاعد می سازیم که بیش از حد پرتوقع هستیم.
*هرگز به روی او و حتی به روی خودمان هم نمی آوریم که محبت کافی دریافت نمی کنیم.
ما دراینجا درباره بده ـ بستانی که در هر رابطه وجود داشته و بسیار نیز طبیعی محسوب می شود صحبت نمی کنیم.بلکه منظور و مرادمان زن های هستند که بی آن که خود نیزبدانند خودشان را زیر پا می گذارند و فدا می کنند و همواره تشنه ی محبت باقی نگه می دارند.